مقایسه دو روش دیسک دیفیوژن و واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) در شناسایی سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (mrsa)

زمینه: افزایش شیوع استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (mrsa) در جوامع مختلف به روشنی دیده می شود و این مسئله درمان بیماران مبتلا به عفونت های ناشی از این باکتری را با مشکلات جدی مواجه کرده است. بنابراین این بررسی با هدف مقایسه روش های فنوتیپی (روش دیسک دیفیوژن) و ژنوتیپی (روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) جهت تشخیص استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (mrsa) جدا شده از بیماران بیمارستان مرکزی شهر اراک انجام شده است. مواد و روش ها: در این بررسی توصیفی مقطعی تعداد 100 نمونه استافیلوکوکوس اورئوس درمدت یکسال از بیماران بیمارستان مرکزی شهر اراک جداسازی و مورد آزمایش قرار گرفت. ابتدا حساسیت نمونه ها نسبت به دیسک سفوکسیتین و اگزاسیلین به روش دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفت. سپس وجود ژن meca در سویه های مذکور با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) ارزیابی شد و یافته ها از نظر حساسیت و ویژگی با هم و با استفاده از نرم افزارspss ویرایش 15 و آزمون کای دو مقایسه گردید. یافته ها: از 100 نمونه جدا شده از بیماران، 75 (75 درصد) نمونه به روش اگزاسیلین دیسک دیفیوژن، نسبت به اگزاسیلین مقاوم بودند، اما در روش سفوکسیتین دیسک دیفیوژن، 83 (83 درصد) نمونه نسبت به سفوکسیتین مقاومت داشتند، که البته سه نمونه مقاوم بدون ژن meca بودند، در روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr)، 80 نمونه (80 درصد) دارای ژن meca گزارش شد. که به ترتیب دارای حساسیت و ویژگی 75/93، 100، 100 درصد و100، 85، 100 درصد بودند. نتیجه گیری: یافته ها، بیانگر این است که روش اگزاسیلین دیسک دیفیوژن هرچند روشی فنوتیپی و ساده می باشد اما نسبت به روش سفوکسیتین دیسک دیفیوژن و واکنش زنجیره ای پلیمراز (pcr) از حساسیت کمتری برخوردار است و جهت شناسایی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (mrsa) روشی قابل اطمینان نمی باشد. همچنین وجود سویه هایی با مقاوم نسبت به سفوکسیتین بدون ژن meca، احتمالاً بیانگر بروز نوع دیگری از مقاومت و یا بروز نوعی موتاسیون در استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین می باشد.